Nauczyć nastolatka mówić NIE, kiedy znajomi wywierają na niego presję – oto jedne z największych wyzwań, jakie stoją przed rodzicami. Z pewnością, nie jest to jednorazowy temat, ale proces, który Twoja pociecha będzie szlifować przez całe życie. Warto jednak zawczasu wyłożyć pewne podstawy, które będą owocować już podczas najbliższych sytuacji i spotkań. W dzisiejszym wpisie przygotowaliśmy kilka prostych wskazówek, które możecie wdrożyć od razu, aby nauczyć Waszego nastolatka asertywnej postawy. Zaczynamy!
Po pierwsze: cierpliwości, drogi Rodzicu!
Na samym początku uświadom sobie, że nauka asertywności jest jak nauka chodzenia. Zanim dziecko postawi pierwszy krok, zapewne kilka razy upadnie, przewróci się, albo zniechęci. Twoją rolą jest prowadzić go w tej pracy, zachęcać i dopingować. Wykształcenie w dziecku umiejętności odmawiania wymaga wytrwałości.
Po drugie: opowiedz o sobie.
Wiadomo, nie chodzi tu o nudzenie nastolatka „A bo za moich czasów było tak…”. Chodzi o rozmowę osoby doświadczonej z młodym, chętnym do nauki nastolatkiem. Na zdrowych partnerskich relacjach – tylko takie mają sens. Podczas Waszej rozmowy śmiało sięgnij do sytuacji z własnego życia lub opowiedz historię znanych Ci osób. Przytocz dylematy wiążące się z odmową znajomym/rodzinie/szefowi – pokaż, że owszem jest to trudne, ale też nie bez wyjścia. Opowiedz, jak Ty uporałaś się z uległością oraz udowodnij, że posiadanie własnego zdania ma również wiele korzyści.
Po trzecie: przećwiczcie sytuacje odmowy!
Po co teoretyzować, skoro można od razu przejść do praktyki… Niech to ćwiczenie będzie dla Twojego nastolatka osobistym poligonem, na którym przygotuje się do sytuacji stresowych. Na początku mówienie NIE może być nieco schematyczne i kwadratowe – nie zniechęcajcie się tym. W końcu trening czyni Mistrza!
Ćwiczenie: Jak nauczyć się mówienia „nie”?
1.Wymieńmy osobę z imienia, np. kolegę naszego dziecka, spójrzmy mu w oczy i określmy, jaki jest problem. („Bartek, chcesz uciec z ostatniej lekcji”).
2. Wyjaśnijmy sytuację, zadając pytanie. („Chcesz, żebym uciekł z Tobą ze szkoły?”).
3. Powiedzmy, jakie będą osobiste konsekwencje takiego postępowania. („Jeżeli to zrobię, wylecę z drużyny”).
4. Zasugerujmy inne wyjście. („Może zamiast tego pójdziemy po szkole do centrum handlowego”).
5. Jeśli osoba nadal naciska, odejdźmy.
Jak poszło? Jakie są Wasze wnioski z ćwiczenia? Proste, prawda?
Przećwiczcie je jeszcze kilka razy, powołując się na różne sytuacje – im więcej kontekstów, tym lepsze przygotowanie. Przekonaj dziecko, że asertywność też może być super!